To make a prairie it takes a clover and one bee,
One clover, and a bee.
And revery.
The revery alone will do,
If bees are few.Emily Dickinson – 1830-1886
Bron: Poets.org
Mijn lievelingsgedicht sinds vele jaren. Het leerde mij om met andere ogen te kijken naar mijn tuin.
In de eerste jaren was dat een plaats waar ik moest zwoegen, ploeteren, zweten en spitten. Het gras moest elke week gemaaid, paardenbloemen moesten met wortel en blad worden weggestoken, onkruid bestreden en ga zo maar door. Tja, dat is bij mij dus een succesformule voor stress en de lol kwijtraken…
Tot ik dus dit aardige gedichtje hervond. Ik kende het al veel langer, maar was het kwijtgeraakt. Bijzonder hè? Dat zoiets dan weer op je pad komt als je het net goed kan gebruiken!
Vanaf dat moment dacht ik elke keer weer aan dat lieve, kleine gedichtje als ik weer eens een rotklus aan het doen was in de tuin. Tot ik op een mooie dag bedacht dat ik die paardenbloemen, klavertjes en madeliefjes eigenlijk veel leuker vind dan dat suffe gras. En dat ik die vreemde plantjes die overal in de buurt met grof geweld werden weggejaagd, eigenlijk minstens zo mooi vond en ontdekte dat ze 1000 keer zo sterk waren als al die doorgekweekte en opgepompte slappehap bloemen die ik steeds voor teveel geld met teveel moeite in de grond stopte. En die dan na een zieltogend, kwakkelend bestaan al snel weer het loodje legden in mijn winderige kleituin.
Zo is het dus begonnen, mijn liefde voor natuurlijk tuinieren. Met dit kleine gedichtje.